پایگاه خبری تمدن لر به نقل از میرملاس - یادداشت: امین آزادبخت- عکاسی، دریچه ای است به سوی واقعیت‌های پنهان؛ هنر جاودانه‌سازی لحظاتی که در گذر زمان از یادها می‌روند. در دل زاگرس، جایی که کوه‌ها رازهای هزاران ساله را در سینه کش خود حفظ کرده‌اند، زندگی عشایری، روایتگر یکی از اصیل‌ترین و کهن‌ترین شیوه‌های زیست انسان است.
این فرهنگ، با تمام جزییات و ظرافت‌هایش، گنجینه‌ای است که نیازمند دیده شدن، شنیده شدن و ماندگار شدن در تاریخ است. عشایر زاگرس نه‌تنها نمادی از پیوند عمیق انسان با طبیعت هستند، بلکه فرهنگ و سبک زندگی آن‌ها، سرشار از مفهوم و اصالت است؛ از کوچ‌های فصلی و سیاه‌چادرها گرفته تا رسوم سنتی در غم و شادی، تن پوش های محلی هزار رنگ زنان و مردان ایل و در میان این زیبایی‌های بی‌نظیر، عکاسی به ابزاری بی‌بدیل برای مردم‌نگاری تبدیل می‌شود.
عکاس، با دوربین خود به عنوان چشمی جستجوگر، به دل زندگی عشایر قدم می‌گذارد. او تنها یک ناظر نیست، بلکه پلی میان فرهنگ غنی زاگرس و دنیای بیرون است. هر تصویر، نه فقط یک قاب زیبا، بلکه سندی تاریخی است که داستانی را روایت می‌کند: پینه های دست زنی در مطبخ سیاه سقف چوبی که نان ساجی می‌پزد، نگاه پرشور چوپانی که در پی گله می دود یا لبخند زیبای کودکانه ای که در دامان طبیعت خاک و چوب را بازی می‌کند.
این عکس‌ها فراتر از هنر هستند؛ آن‌ها رسالت دارند. رسالتی برای زنده نگه داشتن صدای طبیعت، بوی خوش زندگی ساده و رنگ‌های پرجنب‌وجوش فرهنگ عشایری. زاگرس، با تمام زیبایی‌هایش، در معرض تغییرات سریع دنیای مدرن است. هر روز بخشی از این فرهنگ کهن به دلیل بی‌توجهی یا تغییر سبک زندگی از بین می‌رود.
اما عکاسی، راهی است برای جلوگیری از این فراموشی؛ راهی برای حفظ هویت و اصالتی که نسل‌های آینده باید آن را بشناسند. عکس‌هایی که از زندگی عشایر گرفته می‌شود، علاوه بر مستندسازی، نگاه بیننده را به عمق زندگی این مردمان می‌کشاند و پرسش‌هایی درباره ارتباط انسان با طبیعت و اصالت فرهنگی به ذهن می‌آورد. این هنر به ما یادآوری می‌کند که در میان پیچیدگی‌های زندگی امروز، هنوز هم سادگی، اصالت و پیوند با طبیعت می‌تواند الهام‌بخش باشد. عکاسی در زاگرس، یک هنر معمولی نیست.
این کار به تعهد، شناخت عمیق از فرهنگ محلی و عشق به انسانیت نیاز دارد. هر عکاس باید صدای این مردم باشد. صدایی که از گذشته می‌آید و تا آینده ادامه دارد. بیایید با دوربین‌های خود داستان‌هایی را روایت کنیم که نه تنها زیبا هستند بلکه برای حفظ بخشی از تاریخ بشری ضروری‌اند. زاگرس و زندگی عشایری‌اش میراثی است که باید قدر آن را بدانیم و با هنر عکاسی، آن را جاودانه سازیم.