چاپ

پایگاه خبری تمدن لر به نقل ازپایگاه خبری میرملاس - یادداشت: امین آزادبخت- زنگ مهر که نواخته می‌شود، لرستانِ محروم بار دیگر چهره واقعی نابرابری آموزشی را به تماشا می‌گذارد. مدارسی که در یک سو با کمترین امکانات حتی از داشتن معلم ثابت و میز سالم محروم‌اند، و در سوی دیگر، مدارسی خصوصی که با شهریه‌های بالا، خدمات آموزشی و رفاهی سطح بالا ارائه می‌دهند. این شکاف، فراتر از آموزش، به شکاف طبقاتی و ناامیدی اجتماعی دامن می‌زند.

بازگشایی مدارس در لرستان، برای بسیاری از خانواده‌ها نه آغاز سال تحصیلی، که آغاز یک دغدغه عمیق و فرساینده است. خانواده‌هایی که فرزندانشان در مدارس دولتی و فرسوده تحصیل می‌کنند، نگرانند که فرزندانشان نتوانند در رقابت‌های بزرگ‌تر، از کنکور گرفته تا بازار کار، شانسی برابر با دانش‌آموزان مدارس غیردولتی داشته باشند.

در مناطق شهری لرستان، به‌ویژه در خرم‌آباد، دورود، بروجرد و الیگودرز، مدارس غیردولتی طی سال‌های اخیر رشد قابل توجهی داشته‌اند. اما این رشد، نه حاصل سیاست‌گذاری برای عدالت آموزشی، بلکه نتیجه‌ی فرار طبقه متوسط از کیفیت نازل آموزش دولتی بوده است. در حالی که مدارس دولتی با بحران‌هایی چون کمبود معلم، نبود وسایل کمک‌آموزشی، نبود سیستم گرمایشی ایمن و حتی سرویس بهداشتی مناسب دست‌وپنجه نرم می‌کنند، در بسیاری از مدارس غیردولتی، دانش‌آموزان با معلمان خصوصی، کلاس‌های زبان و مهارت و سالن‌های شکیل تحصیل می‌کنند.

این شکاف، نه‌تنها عدالت آموزشی را زیر سوال برده، بلکه موجب شکل‌گیری طبقات جدیدی در عرصه دانش شده است؛ طبقه‌ای که امکانات دارد و رشد می‌کند، و طبقه‌ای که عقب می‌ماند و هر روز به حاشیه بیشتر رانده می‌شود. چنین شرایطی، برخلاف اصل 30 قانون اساسی است که آموزش رایگان و باکیفیت را برای همه فرزندان ایران الزامی می‌داند.

نکته مهم‌تر، تأثیر روانی این تبعیض آموزشی بر کودکان و نوجوانان است. کودکی که می‌بیند مدرسه‌اش بدون درخت، بدون رنگ، و بدون معلم تخصصی است، چگونه می‌تواند اعتمادبه‌نفس، انگیزه و امید به آینده داشته باشد؟ آیا او خود را شهروند درجه دو نمی‌بیند؟

از سوی دیگر، بار اصلی این نابرابری بر دوش معلمان فداکار مدارس دولتی افتاده است؛ معلمانی که با حداقل امکانات، با عشق و تعهد، سعی در ترمیم فاصله‌ها دارند، اما خودشان نیز قربانی این سیستم ناکارآمد‌اند. معلمانی که گاهی در کلاس‌هایی با 40 دانش‌آموز، بدون دستیار آموزشی، بدون حمایت روان‌شناسی و حتی بدون امنیت شغلی تدریس می‌کنند.

بازگشایی مدارس در لرستان باید تلنگری برای مسئولان باشد تا به جای افتخار به آمار پوشش تحصیلی، به کیفیت آموزش، عدالت در توزیع امکانات، و کاهش شکاف میان مدارس دولتی و غیردولتی توجه کنند. عدالت آموزشی، پیش‌نیاز توسعه پایدار و اجتماعی استان است.

تا زمانی که مدرسه برای برخی، پلی برای پیشرفت و برای برخی دیگر، دیواری بلند برای محرومیت است، سخن گفتن از عدالت و پیشرفت، تنها شعاری بی‌پشتوانه خواهد بود.