یکی از آسیب های فرهنگ سیاسی و فرهنگ اجتماعی این است که اگر با شخصی مخالف هستیم به جای اینکه عملکرد کاری وی را نقد کنیم سراغ پیدا کردن موضوعاتی در زندگی فرد، به جز عملکرد اصلی کاری برویم!

آن هم دنبال کردن یا پیدا کردن موضوعاتی در زندگی فردی، شخصی، خصوصی، خانوادگی یا حتی کشف نوع رأی دادن فرد در انتخابات ها!

برای نمونه، در همین رویداد حزن انگیز درگذشت استاد برجسته آواز اصیل ایرانی، زنده یاد محمدرضا شجریان، اگر هم برخی افراد به هر علت مخالف یا منتقد استاد هستند به جای اینکه اگر نقدی هم داریم در حوزه آوازخوانی، نت شناسی، ردیف شناسی موسیقی، صدا شناسی و این متغیرها و شاخص های تخصصی و فنی حوزه موسیقی کلاسیک ایرانی باشد (نقد تخصصی مبتنی بر شاخص های موسیقی ایرانی)، این متغیرها را کنار گذاشته و سراغ انتقاد کردن از جنبه های دیگر غیرمرتبط با عناصر شهرت این استاد از جمله مثلاً حوزه زندگی فردی، خصوصی و خانوادگی وی می رویم و از برخی جنبه های آن حوزه، انتقاد می کنیم!

همچنین، به عرصه هنر نباید نگاه سیاست زده داشت و باید نوع نگاه به هنرمند یک نگاه فراجناحی باشد.

گوشزد این نکته ضروری است که شهرت ملی و فراملی استاد  زنده یاد شجریان، به خاطر کدام متغیرها و شاخص هاست؟

متغیرهایی همچون آوازخوانی، صدا و خلاقیت هایی که در موسیقی کلاسیک ایرانی به خرج داده است یا شهرت به خاطر اینکه مثلاً استاد در زندگی شخصی و خصوصی خود، در شبانه روز، چند ساعت می خوابیده است؟! کدامیک؟

همانگونه که ذکرش رفت متأسفانه این یک آسیب در فرهنگ سیاسی و اجتماعی ما همچون برخی جوامع دیگر است: انتقاد از «جنبه های زندگی غیرکاری فرد!» به جای «نقد تخصصی عملکرد کاری فرد».

در این زمینه نیاز است همه تلاش کنیم این نوع آسیب ها رفع شوند و کوشش کنیم اگر می خواهیم  نقد و انتقاد در هر حوزه ای در جامعه تقویت شود انتقاد کردن از نوع «نقد تخصصی عملکرد کاری فرد» باشد.

همچنین، اگر قرار است عملکرد یک مدیر، یک نماینده،یک مقام و هر منصب دیگری نقد شود بایستی نقد از نوع «نقد عملکرد کاری وی» باشد نه تجسس کردن در جنبه های گوناگون زندگی فردی، شخصی، خصوصی و خانوادگی افراد!

شهرام شرفی/ پایگاه خبری تمدن لر