بزرگنمایی:

عضو تیم ملی جودو می‌گوید: با اینکه در کنار ورزش درس را هم ادامه داده اما بیکار است و پدرش خرج او را می‌دهد.

به گزارش پایگاه خبری تمدن لر ، احسان بهرامیان خیاط در گفت‌وگو با خبرگزاری ایسنا لرستان اظهار کرد: با حدود 10 سال سابقه عضویت در رده‌های سنی مختلف تیم ملی جودو عناوینی همچون قهرمانی آسیا و کوراش جهان و چندین مدال بین‌المللی، حضور در مسابقات آسیایی و جهانی مختلف و حضور در بازی‌های آسیای اینچئون را دارم.

وی با اظهار نارضایتی از شرایط کنونی ملی‌پوشان، اضافه کرد: بهترین سال‌های جوانی‌ام را مثل یک سرباز در اردوهای تیم ملی تمرین کردم و زجر کشیدم در این راه خیلی از فرصت‌های زندگی‌ام را از دست دادم و از لحاظ روحی و جسمی آسیب‌های فراوانی دیدم. حداقل 20 نقطه از بدن من دچار شکستگی و دررفتگی بوده که در آینده و سالخوردگی این مشکلات بیشتر نمایان می‌شود.

بهرامیان اضافه کرد: از لحاظ روحی همیشه تحت استرس مسابقه بودم و بدتر از آن همیشه برای مسابقات کیلوهای زیادی کم می‌کردم و در حال حاضر دستگاه گوارشم آسیب دیده است.

این ورزشکارلرستانی با بیان اینکه در این راه تجربیات زیادی کسب کرده‌ام، افزود: البته به تجربه اکتفا نکردم و تحصیلات آکادمیک خودم را تا مقطع کارشناسی ارشد علوم ورزشی دنبال کردم ولی با این حال همچنان بیکار هستم.

وی ادامه داد: حال سوال اینجاست آیا لیاقت این را ندارم که حتی‌المقدور به عنوان یک معلم ساده در سیستم آموزش و پرورش یا هر سیستمی که به حوزه تخصصی خودم مربوط می‌شود، پذیرفته شوم! دردی که در سینه‌ام است در تمام برادرانم نیز وجود دارد، وقتی شب‌ها به خانه می‌روم، شرمنده می‌شوم چرا که پدر کارگرم باید نان مرا بدهد!

بهرامیان با بیان اینکه به هر دری زدم نتوانستم کاری برای رفع مشکلات مالی خودم پیدا کنم، تصریح کرد: حتی به عنوان کارگر هم قبول نمی‌کنند چند بار به عنوان کارگر ساده و به صورت مقطعی کار کردم اما مشکلات زیادی وجود داشت که نشد و نگذاشتند کارم را ادامه بدهم. اگر بخواهم شغل آزاد برای خودم دست و پا کنم نیاز به سرمایه دارم که این سرمایه برای من وجود ندارد.

این جودوکار ملی‌پوش تاکید کرد: هیچ جای دنیا با سرباز خودشان این‌گونه رفتار نمی‌کنند، وقتی دست‌های پینه بسته پدرم را می‌بینم‌ و اینکه نمی‌توانم به او کمک کنم گاهی اوقات آرزوی مرگ می‌کنم اما وقتی جوانمردی‌های پهلوانان واقعی را می‌بینم به خود می‌گویم که حتی اگر از گرسنگی بمیرم هیچوقت از راه آنان خارج نمی‌شوم.

وی اظهار کرد: این گفتگوی هرشب من با خودم است و درددل یک ورزشکار که در کنار ورزش درس را هم ادامه داده اما همچنان درآمدی ندارد. گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ تو در طریق ادب باش و گو گناه من است.